Family, love and rock’n roll, daar draait het om bij Timothy Showalter, muzikaal genie en frontman van Strand Of Oaks. Deze bekentenis hoorden we vanavond over zijn tong rollen, tijdens een wervelende show ter ere van zijn laatste “Eraserland” album in een goed gevulde Ancienne Belgique. Strand Of Oaks is altijd een graag geziene band geweest in onze contreien, met een denderende passage verleden jaar in een uitverkochte Trix, die de loper uitrolde voor een vurige set in een bloedhete The Barn op Rock Werchter. Showalter is een gevoelige, volkse jongen, die graag op één lijn zit met zijn fans en dit ook laat merken. Dit schept een gemeende, speciale band tussen de fans en de zingende gitaarheld op het podium, die iedereen diep weet te raken en de zaal bij momenten op orkaankracht deed daveren onder het enthousiast geweld van het publiek.

Het zat de vandaag breed lachende Timothy Showalter nochtans niet mee in het leven. Hij zag letterlijk the streets of Philadelphia in het begin van zijn carrière in 2003, toen na een tournee zijn wederhelft op avontuur was met iemand anders en op de koop toe zijn huis afbrandde. Zijn schitterend debuut met “Leave Ruin” kwam dan ook pas in 2009 op de markt omdat Showalter relationeel en emotioneel op een eenzame diepte zat. Ondanks dat hij zijn carrière en zijn privé leven terug goed op de rails kreeg, ging Tim opnieuw onderuit door de tegenvallende kritieken op zijn voorlaatste album "Hard Love" en een band die uit elkaar viel. Gelukkig haalde vooral gitarist Carl Broemel van My Morning Jacket hem uit de put en deed hem samen met Jason Isbell opnieuw aan zelfvertrouwen winnen. Het resultaat is een topalbum “Eraserland”, dat een nieuwe start betekent voor Timothy Showalter. Spons over het verleden en met de ruggensteun van zijn trouwe fans, die hij als zijn familie beschouwt, voelt hij zich vandaag terug de oude, tot ontroerens toe, want net als in Trix rolden er ook vanavond tranen van ontroering en dankbaarheid over het podium.

Geen keyboard of enige elektronica te bespeuren op het podium, maar wel een pedal steel, een extra gitaar en de tweede stem van het talentrijke voorprogramma Squirell Flower, wiens backing vocals een absolute meerwaarde betekenen voor vele nummers. Ze maakt haar eerste intrede het op het melodisch rockende en radiovriendelijke “Final Fires”, maar haar harmonieën sluiten het beste aan bij een heerlijk vrolijk klinkend en driestemmig gezongen “Ruby” en diens hartbrekende opvolger en titelnummer “Eraserland”, dat op een donker grommende pedal steel in alle droefheid opwelt naar een emotioneel uitbarstende gitaarfinale. Net als de absolute zielenknijper “Forgotten Chords” trouwens, dat zich traag voortsleept op diep donkere gitaar en ons doet mijmeren over een Neil Young in zijn Zuma topjaren met “Dangerbird” en finaal explodeert in vurig solerend gitaargeweld waarbij Timothy al zijn emoties uitschreeuwt.

De zaal ontploft dan ook wanneer hij “Weird Ways” inzet en dit nummer oprecht opdraagt aan al zijn trouwe fans die hem door dik en dun zijn blijven steunen. Heel de AB gaat dan ook dansend, hand klappend en meezingend uit zijn dak en een ontroerde Showalter bedankt het publiek met een stevig rockend “Goshen 97”, verwijzend naar zijn landelijk geboortedorp. Hier ligt ook de sterkte van Strand of Oaks, wiens frontman zowel solo uitblinkt in ingetogen nummers zoals de in tranen gehulde ballade “Shut In” of het weids echoënde nieuwe nummer over de nietigheid van ons bestaan, “Cosmic Dust”, als radiovriendelijke oorwurmen, maar ook potige rocksongs, zoals de heerlijke afsluiter en aan Jason Molina opgedragen “JM”, dat je meeneemt op een trip van meer dan tien minuten waar de elektrische gitaren zwaar gegeseld worden.

Strand Of Oaks staat vandaag terug op de plaats waar het verdient te staan en het is duidelijk dat een zoekende en twijfelende Timothy Showalter opnieuw zijn vertrouwen heeft gevonden in zichzelf met “Eraserland”. Is dit het zoveelste bewijs dat artiesten in groot leed dikwijls grootse dingen afleveren? Showalter heeft er in ieder geval zijn catharsis mee doorgemaakt en wij waren maar al te blij dat we een visum voor een avondje in Eraserland kregen.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels